पेटबोली

पृष्ठभूमि: यो पनि कथाको विषय होला भन्ने सोचेकै थिएन। अनि भर्खरै टुसाउन खोजेको प्रेमका बारेमा त्यो पनि पूर्ण रूपमा चिन्न नसकिएको मान्छेको बारेमा। तर यसलाई कथा नबनाउने हो भने भर्खरै पलाउन शुरू गरेको प्रेमको ठोसा मर्ने पक्का भयो। त्यसैले नफक्रिएको यो प्रेमगाथा लेख्नु पर्ने वाध्यता आइ लाग्यो। यो कथा लेख्नको लागि उनले (भर्खरै मेरी प्रेमिकाको रूप धारण गर्न खोजेकी) पात्रको रूपमा आफ्नै नाम राख्नेसम्मको स्वीकृति दिएकी हुन्। तर मैले त्यो उचित ठानिनँ। भएपनि एउटा कुरा पहिलानै भन्छु: यो कुनै प्रेमकथा होइन। तर यो कथा काल्पनिक ठहरिएमा संयोग मात्र हुनेछ :D शुरूवात: फेसबुकमा एकदिन ‘फ्रेण्ड रिक्वेस्ट’ आयो। विगत छ महिनाको अवधिमा जति पनि साथी बन्नका लागि अनुरोध आए, आँखा चिम्लेर स्वीकार गरियो। उनको पनि भयो। मेरो ब्लग र मेरा स्टाटस्‌मा नियमित ‘लाईक’ आउन थाले उनीबाट। मसँग साथी बन्नुको उनको उद्देश्यका बारेमा न त मैले उनलाई सोधेको छु न त उनले जरूरी सम्झेकी छिन्। तैपनि उनले यतिसम्म भनेकी छिन्: ‘मेरो ब्लग उनलाई मन पर्छ।’ तर साथमा उनले यो पनि भनेकी छिन् कि उनलाई गजल र ब्लग पढ्न रमाइलो लाग्छ।

सामाजिक सञ्जालका धेरै साथीहरू मैले ‘हाइवे’का बारेमा गरेको विज्ञापन पोष्टहरूका बारेमा मलाई गाली गरेर अनि ‘हाइवे’को ओभर हाइप भएको भनेर गुनासो र गाली गर्ने गर्छन्। फेसबुक नामको अगाडि ‘हाइवे’ थपेको विषयमा धेरै साथीहरूले अनलाइनमा आफ्नो परिचय नै बेचेको समेत आरोप लगाएका छन्। मेरो जवाफ सिधा छ-, जसरी सगरमाथा वा गौतम बुद्ध नेपालमा जन्मेको भनेर हामीलाई गर्व लाग्छ त्यत्तिनै ‘हाइवे’ नेपालमा बनेको हो भनेर मलाई गर्व लाग्छ। अब संसारमा सधैंभरी नेपालको पहिचान सगरमाथा र बुद्धले मात्र बोक्नु पर्ने हो भने फरक कुरा। तर यहाँ मानिस पनि बस्छन्, यहाँको छुट्टै संस्कृति छ अनि यहाँका मानिसहरूको छुट्टै जीवनशैली छ भन्ने हो भने यी सबै कुरालाई चिनाउन चलचित्र एउटा महत्वपूर्ण माध्यम हो। चलचित्र हाइवेले गरेको पनि त्यही हो। ‘हाइवे’ माथि किन यत्रो गर्व भन्ने जिज्ञासा छ भने पढौं-,

“सञ्चार मन्त्री राजकिशोर यादवलाई फोन गरें। उनले तुरून्तै फोन ‘कट’ गरे। मैंले लगातार ११ पटक फोन गरें, उनले एघारै पटक फोन काटे। त्यसपछि मैंले उनलाई ‘टेक्स्ट’ गरें,- मन्त्री ज्यू तपाईंको फोनमा ‘रिसिभ’ बटन छैन?” एकजना मोफसलका पत्रकार (जो आफूले नेपालको पत्रकारिता धानेको दाबी गरूँला झैं गर्दैथिए) ले आफूलाई कसैले फोन ‘रिसिभ’ नगरी ‘कट’ गरेको पटक्कै मन नपर्ने बताउँदै गर्दा दिएको अभिव्यक्ति हो माथिको। उनले यो कुरा यस्तरी भने मानौं पत्रकार भएकै नाताले उनको फोन जोसुकैले जुनसुकै समय ‘रिसिभ’ गर्नुपर्छ। उनले बोलिरहँदा उनको भावाविव्यक्तिले उनले कुनै युद्ध जितेको जस्तो देखाउँथ्यो। उनकै भनाई अनुसार उनले ‘राजनैतिक पत्रकारिता’ गरेको ५ वर्ष भएको छ। ‘राजनैतिक पत्रकारिता’लाई आजकाल म ‘न्यूज पत्रकारिता’ भन्न रूचाउँछु। किनकी नेपालमा राजनीति ईतरका समाचारहरूले धेरै कम ‘स्पेस’ पाउँछन्।